schilderijen 3D 3 | Spirit-angel.nl

spirit-angel

Home
contact
leveringsvoorwaarden
retourneren
Zoeken

3D Schilderij met wildlife uit Zuid-Afrika

€ 38,75

3D Schilderij met wildlife uit Zuid-Afrika

€ 38,75

3D Schilderij met wildlife uit Zuid-Afrika

3D Schilderij met krokodillen uit Madagaskar

€ 38,75

3D Schilderij met krokodillen uit Madagaskar

€ 38,75

3D Schilderij met krokodillen uit Madagaskar

De krokodillen (Crocodylidae) zijn een familie uit de orde krokodilachtigen (Crocodilia). Onder deze familie bevinden zich de grootste soorten, en ook enkele afschrikwekkende uitgestorven soorten. Er zijn 15 soorten waarmee het van de 25 soorten krokodilachtigen de grootste groep is. Alligators, kaaimannen en gavialen zijn wel krokodilachtigen maar behoren tot andere families. Krokodillen hebben een groot verspreidingsgebied en komen voor in Afrika, Azië, Australië en Noord-Amerika en alle alligators leven in Noord- en Zuid-Amerika. De grootste soort is de zeekrokodil, waarvan het record staat op 8,25 meter. Met een maximale lengte van nog geen twee meter is de breedvoorhoofdkrokodil (Osteolaemus tetraspis) de kleinste soort. De uitgestorven Deinosuchus was misschien tot 15 m lang. Het is niet zeker of Deinosuchus een lid van de Crocodylidae is. Het was in ieder geval een nauwe verwant. Afgezien van de omvang van de grootste soorten zijn er enkele fysieke kenmerken die krokodillen onderscheiden van gavialen (Gavialidae), alligators en kaaimannen (Alligatoridae). Ten eerste de schedel; krokodillen hebben een vrij lange schedel van naar verhouding normale breedte. Ook hebben de krokodillen geen tong en de kaaiman, Alligator en de Gaviaal wel, en de krokodil heeft een kwab, dat is onder zijn bek een soort zakje. Krokodillen worden gemiddeld aanmerkelijk groter en zijn over het algemeen gevaarlijker. De tanden zijn de sleutel tot het onderscheid met andere families. Vooraan steekt het vierde paar kiezen buiten de onderkaak, die in een uitsparing van de bovenkaak passen. De rest van de tanden gaat schuil in de bek als deze gesloten is. Bij alligators zijn deze uitstekende tanden afwezig, en bij gavialen steken alle tanden naar buiten. Krokodillen zijn polyphyodonts en kunnen elk van hun 80 tanden tot 50 keer vervangen in hun 35-75-jarige levensduur. Naast elke volwassen tand is er een klein vervangende tand en een odontogene stamcel in de dental lamina die geactiveerd kan worden. De meeste soorten prefereren zoet water maar enkele kunnen op zee worden aangetroffen. Alleen de zeekrokodil leeft meer in zee dan in zoet water en kan grote afstanden afleggen. Naast een beet kan een krokodil ook vervaarlijk met de staart slaan. De nijlkrokodil en de zeekrokodil zijn de gevaarlijkste soorten en verantwoordelijk voor honderden doden per jaar in Azië en Afrika. Op de korte afstand zijn krokodillen erg snel. Veel soorten kunnen zelfs een stukje rennen. Ook de reflexen zijn zeer goed ontwikkeld om prooien te verrassen of ter verdediging. De kaken zijn krachtig en bevatten vele rijen tanden om vlees af te scheuren. Krokodillen zijn opportunistische jagers die in een hinderlaag op een prooi wachten en snel toeslaan als een prooidier binnen bereik is. Vaak wordt een prooi door meerdere exemplaren aan stukken gescheurd. Er zijn waarnemingen van grote hoefdieren, leeuwen en zelfs haaien die ten prooi vielen aan krokodillen.

3D Schilderij met de Lion King

€ 38,75

3D Schilderij met de Lion King

€ 38,75

3D Schilderij met de Lion King

3D Schilderij met T-Rex dinosaurus

€ 38,75

3D Schilderij met T-Rex dinosaurus

€ 38,75

3D Schilderij met T-Rex dinosaurus

De dinosauriërs of dinosaurussen (de eerste benaming is de correcte vertaling van Dinosauria, de wetenschappelijke naam van de groep) vormen een diergroep, behorend tot de Archosauria, die stamt uit het Mesozoïcum. De Dinosauria ontstonden ongeveer 230 miljoen jaar geleden in het Trias, als afsplitsing binnen de ruimere groep van de Dinosauriformes. De eerste dinosauriër was een kleine tweevoetige vleeseter. Die was de directe voorouder van de twee hoofdgroepen waarin alle andere dinosauriërs onderverdeeld kunnen worden: de Saurischia en de Ornithischia. In deze beide groepen ontwikkelden zich al snel ook plantenetende soorten. De dinosauriërs werden dominant tegen het eind van het Trias, toen op het land de meeste andere grote dieren uitstierven. Tijdens het hierop volgende Jura en Krijt waren de dinosauriërs 140 miljoen jaar lang de heersende landdieren, vermoedelijk de grootste die ooit geleefd hebben. Duizenden soorten, vleeseters en planteneters, ontwikkelden zich in allerlei vormen, mede door het uit elkaar bewegen van de continenten. De zeereptielen uit die tijd en de pterosauriërs, vliegende reptielen, waren echter geen dinosauriërs. Op het eind van het Krijt, 66 miljoen jaar geleden, stierven de meeste dinosauriërs uit, wellicht ten gevolge van een meteorietinslag. Nog levende dinosauriërs zijn de vogels. Sinds 1808 worden de uitgestorven dinosauriërs wetenschappelijk beschreven en de groep kreeg in 1842 haar naam, die "geduchte sauriërs" betekent. Tussen 1870 en 1925 werden veel dinosauriërfossielen ontdekt, vooral in Noord-Amerika. Daarna nam de belangstelling flink af maar sinds 1968 is er juist een aanzienlijke opleving van het onderzoek, de zogenaamde "Dinosauriërrenaissance". Met name in China en Argentinië zijn honderden nieuwe soorten gevonden. Er zijn sterk verbeterde inzichten verworven over hun verwantschappen, bouw en levenswijze. Vroegere populair-wetenschappelijke boeken over het onderwerp zijn hierdoor totaal verouderd geraakt. Door de vormenrijkdom aan dinosauriërs is het moeilijk typische eigenschappen van de groep aan te geven. Niet een bepaald kenmerk maakt een dier tot een dinosauriër maar het feit dat hij van de eerste dinosauriër afstamt. Behalve grote dinosauriërs waren en zijn er ook heel kleine. Dinosauriërs zijn reptielen en hebben een althans gedeeltelijk geschubde huid en planten zich voort door middel van eieren. Anders dan de overige huidige reptielen zijn de bestaande dinosauriërs, de vogels, warmbloedig. Onbekend en omstreden is in welke mate de uitgestorven dinosauriërs warmbloedig waren en over een verenkleed of vacht beschikten. Kleine soorten dinosauriërs hadden, ook als het geen vogels waren, vermoedelijk een hoge stofwisseling en verschillende van hun fossielen tonen de resten van veren of haren. De meeste wetenschappers denken nu dat alle dinosauriërs, ook de grootste, vrij actieve dieren waren in plaats van sloom of log, wat hun evolutionaire succes verklaart.

3D Schilderij met angst aanjagende haai Bijzonder fraai.

€ 38,75

3D Schilderij met angst aanjagende haai Bijzonder fraai.

€ 38,75

3D Schilderij met angst aanjagende haai Bijzonder fraai.

Haaientanden, vroeger ook wel tongstenen of (Latijn) glossopetrae genoemd, zijn gefossiliseerde tanden van haaien. De tanden zijn de lichaamsdelen van haaien die het best als fossiel bewaard blijven. Dit komt doordat het hele skelet van haaien, met uitzondering van de tanden, uit kraakbeen bestaat hetgeen doorgaans niet fossiliseert. De oudst bekende haaientanden behoren tot haaiensoorten die ongeveer 450 miljoen jaar geleden leefden terwijl in het Noordzeebekken de meest voorkomende haaientanden uit het Eoceen en het Oligoceen dateren en een ouderdom tussen 40 miljoen en 65 miljoen jaar hebben. Tanden van Megalodon, die tussen de 1,5 en 16 miljoen jaar geleden leefde, zijn de grootst bekende met een maximale lengte van 17 cm en zijn heel gewild onder verzamelaars van fossiele haaientanden. Kleinere haaientanden zijn in sedimenten van vrij diepe zeeën tamelijk algemeen. Op diverse Nederlandse stranden spoelen deze fossielen aan, vooral in Zeeland en Zeeuws Vlaanderen, zoals bij Cadzand. Deze tanden zijn vooral van Tertiaire ouderdom (Eoceen en het Oligoceen). Haaientanden waren onder de eerste fossielen die correct gedetermineerd werden. In de 16e eeuw was de gangbare theorie dat de Aarde een innerlijke kracht bezat om objecten in haar binnenste om te vormen in de gelijkenis van levende dieren en planten. De Zwitserse natuuronderzoeker Conrad Gesner (1516 - 1565) publiceerde echter in 1558 al een tekening waarop fossiele haaientanden met die van tegenwoordige soorten worden vergeleken. Later zou de Deense onderzoeker Nicolaus Steno (1638- 1686) aantonen dat tongstenen, die in de bergen waren gevonden, vaak sporen van slijtage droegen ten opzichte van tanden van een pas aangespoelde haai. Hij ontdekte ook dat de gesteenten waarin ze gevonden werden oorspronkelijk zacht van aard waren. Steno's conclusie was dat tongstenen de tanden van haaien waren die lang geleden gestorven waren.